De hoogste tijd

De afgelopen dertig jaar is de beleggingshorizon steeds korter geworden. Beleggers die geld wegzetten voor langetermijndoelen nemen vaker kortetermijnbeslissingen. Een cruciale fout en een trefzekere manier om waarde te vernietigen. Er is een gevaarlijke ontkoppeling gaande tussen het doel en het gedrag van beleggers.

Beleggers zitten steeds meer gevangen in de waan(zin) van de dag en stappen voortdurend en steeds vaker in en uit fondsen. Dit zorgt ervoor dat fondsen met een bewezen staat van dienst op de lange termijn worden ingeruild voor de smaak van die dag terwijl een oordeel over een beleggingsstrategie en de portfoliomanager pas goed gevormd kan worden over een gehele cyclus. Dus in stijgende én in dalende markten.

Ouders die sparen voor de universiteit waar hun kinderen over vijftien jaar heen willen gaan, veranderen beleggingen al na drie jaar, minder tijd dan het hun kind kost om het diploma te behalen. En de managers van pensioenfondsen, met een beleggingshorizon die decennia overspant, nemen besluiten die zijn gebaseerd op prestaties van soms slechts één jaar. Waarom maken beleggers die sparen voor de lange termijn juist beleggingsbeslissingen die gericht zijn op de korte termijn?

Urgent dilemma

Het dilemma van de beleggingshorizon is veel urgenter dan het debat over actief versus passief. Actief en passief kunnen, net als waarde- en groeistrategieën, naast elkaar bestaan binnen een portefeuille. Maar dit geldt niet voor langetermijndoelstellingen en kortetermijndenken. Beleggen op korte termijn maakt dat deze beleggers hun grootste troef, namelijk tijd, niet kunnen uitspelen.

De afgelopen jaren is de periode dat aandelen in een beleggingsportefeuille worden gehouden afgenomen tot gemiddeld iets minder dan een jaar. De financiële sector is in de ban van een handelsmentaliteit en spelers proberen te raden waar de markt heen zal gaan. Het gaat om een trend die onder meer zorgt voor de toenemende populariteit van Exchange Traded Funds (ETF’s). Maar deze mentaliteit maakt het moeilijk om rendement te behalen. De meeste spelers blijken dan ook niet succesvol.

Kortetermijndenken is overal

In een recent onderzoek van MFS onder professionals werkzaam in de Amerikaanse pensioensector zei 60% van de respondenten dat zij een portfoliomanager zouden kunnen inhuren die een trackrecord heeft van drie jaar of korter. Ook gaf 75% aan dat ze de samenwerking met een manager wellicht zouden herzien als hij het over een periode van één of drie jaar minder goed deed dan de benchmark.

Dit soort kortetermijndenken heeft geen zin. Beleggen voor een pensioen heeft een looptijd zo lang als de professionele loopbaan van een werknemer. Tientallen jaren dus. Waarom worden koop- en verkoopbeslissingen gebaseerd op perioden die korter zijn dan de gemiddelde tijd waarin een werknemer van baan wisselt?

Een oordeel over het succes van een beleggingsstrategie, of de relatieve vaardigheid van een manager, kan alleen goed worden gevormd als er wordt gekeken naar de prestaties in zowel stijgende als dalende markten. Voor de langetermijnbelegger gaat het er juist om wat de opbrengsten zijn door de gehele cyclus. Die duurt zeven tot tien jaar. Bij een periode van drie jaar of korter ontbreekt inzicht.

Alpha is belangrijker

De situatie in de financiële sector is momenteel ongekend. De rente is historisch laag en er is wereldwijd meer dan 13 biljoen dollar aan schuld met een negatieve rente. Het is een bizarre situatie waarin investeerders eigenlijk aan leners betalen voor het recht hen geld te lenen. Als je dat koppelt aan de extreem hoge niveaus van overheidsschulden en de lage wereldwijde groei, dan zullen beleggingsrendementen de komende jaren waarschijnlijk veel lager zijn.

Historisch gezien is het redelijk om een rendement te verwachten van ongeveer 10% op aandelen en 5% op obligaties met een middellange looptijd. In de komende jaren zal dit eerder de helft zijn. Dit zal een enorme premie meebrengen voor de waarde van alpha, omdat de meeste beleggers niet in staat zullen zijn om met hun spaargeld hun doelen te bereiken met het volgen van de benchmark.

Zelfs de beste belegger zal af en toe achterblijven bij de benchmark. Soms zelfs enkele jaren achter elkaar. Maar het geheim van hun succes is dat zij kansen kunnen grijpen die voortkomen uit hun langetermijnvisie in een kortetermijnwereld. Time arbitrage noem ik dat. Het is simpelweg het volgen van een visie en het hebben van de discipline om te wachten tot goede beleggingsstrategieën hun belofte inlossen. De snelle bevrediging is een spel voor verliezers in de beleggerswereld. Tijd daarentegen is een groot goed.

Het bericht De hoogste tijd verscheen eerst op The Asset.

Lees hier het hele artikel